Page 7 - Mantra-15-WP html

de leraren er ook niet van op de hoogte te zijn geweest dat ik zo gepest werd.
Er zijn genoeg nare herinneringen, maar er is er één die mij het meest van alle is bijgebleven. Ik zal een jaar of zeven, acht zijn geweest, toen ik in de pauze buiten speelde en daar werd vastgepakt door een meisje dat twee klassen lager zat dan ik. Ze hield me vast en begon me in mijn gezicht te slaan, achter elkaar door.
Ik probeerde los te komen, maar ze hield niet op. Ik heb haar toen hard van mij af weten te duwen, waardoor ze achterover op de grond viel. Ze stond vervolgens weer op en lachte er nog bij ook. Zijzelf heeft me daarna met rust gelaten, maar een groep kinderen uit hogere klassen openden meteen de aanval op mij. Ik werd door een grote groep, ik herinner me
een stuk of tien veelal oudere kinderen, in een hoek van het plein gedreven, volledig omringd en verbaal agressief uitgescholden. Ik kon geen kant op, en ben even later uitgebroken door een van de oudere meisjes, die ook een van de venijnigste pesters op school was, een flinke schop tegen haar knie te geven en me uit de voeten te maken.
De kinderen die mij aangevallen hadden zijn bij een lerares gaan klagen, die niet wist wat er werkelijk gebeurd was en die mij, triest genoeg, meteen veroordeelde: ik werd tijdens de les daarna uit mijn eigen klas weggeroepen ‘omdat ik moest gaan kijken wat ik dat meisje dat ik geschopt had aan had gedaan’. De agres- sieve treiteraarster was nu volgens de leraren het zielige meisje met een blauwe plek, ik was de schuldige. Ik werd naar haar klas gestuurd, maar zonder dat iemand meeliep. Ik voelde
er niets voor om te gaan en bleef buiten het lokaal op de gang staan, niet wetend wat ik moest doen. Tot ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen, en een jongen uit mijn eigen klas opeens tevoorschijn kwam. Hij was achter mij aan gestuurd om te kijken of ik wel echt ging. Er was geen ontkomen aan, ik moest voor de
klas van de pestkop en al haar klasgenoten kij- ken hoe ze haar broekspijp opstroopte om te laten zien dat ze een blauwe plek had. Het was een hele pijnlijke vernederende ervaring, die veel kwaad heeft gedaan voor mij. Geen leraar wilde mijn kant in acht nemen; dat ik in eerste instantie was geslagen en vervolgens in een zeer bedreigende situatie was geraakt, deed er niet toe. Zij had een blauwe plek, zij was het slachtoffer.
Mijn ouders kregen te horen dat ik, om het goed te maken, een cadeautje voor haar moest kopen. Mijn ouders zijn razend naar de school gegaan en weigerden, en het is uiteindelijk bij een afgedwongen en zeer ongemeend excuus- kaartje gebleven.
Voor de school was de kous daarmee af. Op- gelost, uitgepraat, en weer door als altijd.
Voor mij was dat de dag dat mij mijn inner- lijke adem is ontnomen, wat sindsdien voor mij schijnbaar op de achtergrond een thema
is gebleven, zonder dat ik me er van bewust was. Dat ‘lucht krijgen’ überhaupt een thema was bij deze gebeurtenis, had ik zelfs niet in de gaten. Hier kom ik straks op terug.
Doordat een vriendinnetje naar een school in Amsterdam was gegaan, kwam ik op het idee om bij mijn school weg te gaan en naar die
van haar te gaan. Mijn ouders stonden daar direct achter; ook zij waren stukgelopen op het slechte pestbeleid van mijn lagere school. Mijn ouders wilden graag dat ik met opgeheven hoofd de school kon verlaten door een daad
te stellen en alles open te gooien. We hebben toen een plantje voor elke docent gekocht, en tijdens de les ben ik elk lokaal binnengegaan, gaf de docent een plantje en zei dat ik afscheid kwam nemen omdat ik niet langer op een school wilde zitten waar zo gepest werd. Elke docent en alle leerlingen hebben het gehoord; ze waren duidelijk geschrokken. In de daarop- volgende maanden zijn mijn ouders over- spoeld met telefoontjes van andere ouders
5
Mantra 14 – Ego